Na 2 jaar heb ik vandaag voor de vierde keer mijn hardloopschoenen aangedaan. Iets wat ik niet meer voor mogelijk had gehouden.

Als ik naar de woorden van het ziekenhuis had geluisterd dan was ik de hoop verloren en was dit niet gelukt.

Gelukkig ben ik in september de opleiding gaan doen voor ademcoach en daar heb ik weer hoop en vertrouwen gekregen in mijn eigen lichaam. Blokkades opgeheven, patronen doorbroken. Er is veel losgekomen en opgeruimd. Ook nog genoeg om aan te werken, maar stap voor stap.

Ik gun iedereen dit. Ik gun iedereen de hoop en vertrouwen!!

We worden ziek omdat we niet naar ons lichaam luisteren, omdat we signalen negeren en maar door blijven rennen.

Als je door blijft gaan, trekt je lichaam of geest vroeg of laat aan de bel.

Ik was altijd in de overtuiging dat als je hard werkt, het wel goed komt en dat je eerst voor een ander zorgt en dan pas voor jezelf. Dit zijn oude patronen en die zitten diep.

In de opleiding voor ademcoach leerden wij dat je aan iemand zijn ademhaling, zijn karakter kan zien en hoe iemand in het leven staat. Echt super bijzonder.
Het mooie is dat je adem je echt vertelt hoe je bent, je kunt je niet achter iets verschuilen.

Het fijne van een ademsessie, is dat je blokkades kan opruimen en dat je meer ademruimte krijgt. Meer ademruimte betekent ook letterlijk en figuurlijk dat je meer ruimte in gaat en mag nemen.

Ik heb geleerd om me veilig te voelen, om vertrouwen te hebben en om me meer te uiten.

Je adem vertelt je of je echt kan ontspannen. Je kunt er rustig uit zien van buiten, maar je binnenwereld kan heel anders zijn. Dit ervaar ik ook vaak bij klanten in mijn praktijk.
Doordat ze veel stress ervaren en continue "aan" staan, niet meer ontspannen, het lichaam in de actiemodus blijft staan. Vergelijk het met iemand die een marathon loopt, maar dan 24 uur lang, dag in dag uit.

Zelf heb ik ook zo een periode achter de rug. 2 jaar lang niet "doorslapen" , daarnaast veel pijn, een jong gezin, een baan, een bedrijf opzetten om uit die baan te komen.
Vaak heb je achteraf pas door hoeveel je gedaan hebt.

Nu heb ik geleerd, hoe je de rust in jezelf kan vinden, ook in een gezin met eigen bedrijf. Ik kan weer die rempedaal vinden. Daarmee voel ik emoties, emoties die er gewoon mogen zijn. Ze hoeven niet meer vastgezet te worden.

Zou je technieken willen leren om weer rust te ervaren, minder pijn te hebben, beter met emoties leren omgaan, keuzes leren maken die je echt wilt. Kijk dan op mijn website:
https://blijgewicht.nl/ademcoaching/

Wat een overwinning........

Vandaag weer voor het eerst hardgelopen.
Ik heb een kort filmpje opgenomen waarin ik daar over vertel.
Bekijk hier het filmpje

Ondanks dat ik had besloten het niet meer te doen en niet meer te willen ben ik gaan hardlopen.

Want stel je voor dat je niet meer denkt en gelooft dat je bepaalde dingen kan of dat er tegen je wordt gezegd dat het alleen maar erger wordt........ Wat doe je dan? Als je denkt dat dat zo is ga je zeker niet de stappen zetten in die richting en daar wilde ik uit. Ik had immers eerder laten zien dat ik tot veel meer in staat was.
Met de instelling: "Ik kan alles bereiken wat ik wil." of  "Een ander kan het ook, dus ik ook."
is er hoop. Er is is vertrouwen en daarom denk ik dat het wel kan.

Het is een heel mindset gebeuren, dat omgaan met mijn reuma. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Er gebeuren zoveel dingen waar je door wordt afgeleid, er zijn zoveel meningen van anderen en je hebt jezelf zoveel overtuigingen aangemeten, onbewust.

Graag deel ik mijn weg met jullie in mijn blog.

Voor vandaag ben ik superdankbaar dat ik mijn hardloopschoenen weer heb kunnen aantrekken!!

Jeetje we zijn alweer 4 jaar verder en wat is er allemaal gebeurd....
In het kort: sinds de infusen van 2016 ging het stap voor stap weer beter, maar helaas werkte de infusen nu anders dan toen en kon ik er niet meer goed tegen. De bijwerkingen werden te heftig, dus ben ik weer gestopt.
Na enige tijd kwam het weer terug en ben toen met injecties begonnen. Hetzelfde middel, maar dan een lagere dosis, waardoor de bijwerkingen minder zijn. Helaas werkt het ook een stuk minder.........

Ik heb sinds de veertjes eruit zijn alleen maar lopen rommelen en ben niet tot september 2019 niet meer op het niveau gekomen van voor 2016.

Zelf heb ik altijd de hoop en het vertrouwen gehad dat ik zelf iets aan deze vervelende ziekte kan doen. Klinkt misschien heel raar, maar ik geloof dat het ergens vandaan komt. Niet dat je er zelf bewust de schuld van hebt, maar ik zie bij verschillende mensen met bepaalde ziekten zelfde soort karaktertrekken en manier van leven.

In mijn reis van de kou de ademhaling ben ik in aanraking gekomen met Heleen, zei is ademcoach en had een vlog gemaakt over kou en het syndroom van Raynaud.
Ik kwam erachter dat de kou nu voor mij geen uitkomst weer was.

Ik heb toen zelf de conclusie getrokken dat dan de ademhalingstechniek mij ook niet meer kon helpen en ben daar toen ook mee gestopt.

Ik heb, ondanks de grillen van de reuma, sinds 2015 mijn eigen bedrijf opgericht:
Blijgewicht Gewichtscoach Alkmaar en heb daar mijn afleiding in gevonden en mijn passie:
andere mensen gezondere keuzes leren maken omtrent voeding en bewegen, waardoor ze blij zijn met hun gewicht, maar vooral met hun gezondheid!

In juli 2019 las ik een nieuwsbrief van Heleen en ik wist meteen: "dat moet ik doen" en "dit is wat me verder gaat helpen" zowel voor mijzelf als mijn klanten. Ik ben bij haar de opleiding gaan doen tot ademcoach en daarmee heeft Heleen mij weer het vertrouwen in mijn lijf gegeven en ik heb nog nooit zoveel energie gehad sinds 10 jaar..........Ik hoef niet meer overdag naar bed om te rusten/slapen.
Ik pas nu de ademhalingsoefeningen toe bij mijn klanten en bij mijzelf.

Graag pak ik vanaf nu mijn blog weer op en zal schrijven over mijn weg hiernaartoe en ook hoe ik nu mensen help niet alleen hun gewicht, maar vooral hoe om te gaan met emoties, hoe om te gaan met alles wat er tussen je oren gebeurd.

3 maanden na de verwijdering van de essure, hoe gaat het nu?

Terwijl ik dit tik, rollen de tranen over mijn wangen....Waarom?

Mijn gezinnetje zit in Spanje en ik zit hier in Nederland.

Helaas zijn mijn klachten met betrekking tot mijn reuma niet minder geworden na de operatie.

Het wordt zelfs steeds erger. Het zit overal en de ochtenden zijn echt niet meer te doen.

Ik heb daarom besloten om thuis te blijven.

Roos vroeg gister nog, voordat ze op vakantie gingen, mam moet ik nog wat pakken rijstmelk voor je open maken? Ja, wat dat doet ze elke dag: potjes opendraaien, dopjes opendraaien, me helpen met mijn BH aantrekken en ga zo maar door. Brood snijden? Ik maak meestal de avond van te voren hun broodjes klaar, want in de ochtend kunnen mijn handen niets. om maar te zwijgen van trap lopen.....

De reuma is zo heftig aanwezig, alles wat ik doe: mijn voeding, blijven bewegen, de kou, de ademhalingsoefeningen, 2 x per week fysio, revalidatie: het is niet meer genoeg....

Ik had mezelf en mijn lijf tot september gegeven, maar dit kan ik niet meer volhouden.

Bij zo een opvlamming van reuma wordt prednison voorgeschreven, maar helaas werkt dat mij niet goed en krijg hele ernstige bijwerkingen. Dus moet ik doorgaan met zware ontstekingsremmers en paracetamol en toch weer aan het infuus. Dit is wat echt niet meer wilde, maar heb geen keus.

De veertjes, de essure methode hebben me veel pijn en ellende gebracht, dit terwijl ik het met mijn reuma niet had mogen hebben. Dat vind ik heel moeilijk om een plekje te geven. Dat de fitte vrouw die ik was veranderd is in wie ik op dit moment ben...........

Aan de buitenkant, als ik mijn spalken niet draag, is niets te zien. Dat maakt het ook moeilijk voor anderen om te begrijpen wat er aan de hand is. Voor mijzelf is het al niet te bevatten, laat staan voor buitenstaanders.

Ik wil nog een keer de dames bedanken die heel veel doen voor vrouwen die de essure methode hebben gehad en daardoor veel pijn, ziektes, verminderd kwaliteit van leven hebben.

Iedereen moet gewaarschuwd worden voor deze sterilisatiemethode, dus alsjeblieft deel mijn verhaal!

Morgen ga ik voor mijn eerste infuus! En 2 weken alleen thuis om bij te komen en te rusten en daarna is mijn gezinnetje weer thuis!!

Als alles ander loopt.........

in mijn laatste blog ging het goed met me, hoe anders kunnen dingen lopen....

• Al een tijdje had ik klachten die niet helemaal goed te plaatsen waren: knobbeltjes in de lies en op andere plekken: de verklaring die ik meekreeg van de huisarts was dat ik slank ben en dat je dan zoiets kan voelen, ben al mijn hele leven slank en had ze nog nooit eerder gevoeld....... 
• syndroom van Raynaud: dooie vingers en handen, dat is waar ik dus in Ijsland ineens zo een last van had.
• Hormoonschommelingen: aantal keren gevraagd of ik dan al niet in de overgang zou zijn. 
• Sinds vorig jaar heb ik enorme hooikoorts: heel vreemd aangezien ik elke dag de ademhalingsoefeningen van Wim Hof doe.
• Een enorm droge huid: dit is ook vreemd, want elke dag een koude douche zou juist een zachte huid geven.
• Een vreemde liesblessure, waardoor ik sinds Ijsland niet meer heb gelopen.
• Het lijstje gaat nog wel even door, maar nu werd ook mijn reuma meer aanwezig. 

Ik had met mezelf afgesproken als het niet meer zonder medicijnen zou gaan ik met het ziekenhuis contact zou opnemen. Ik had al best een tijdje wat last, maar kon dit steeds wel verklaren met dat ik het druk had gehad of slecht had geslapen. Tot ik 6 weken terug een uitzending zag van Radar,wat ging over de sterilisatiemethode: esssure. Ik was op mijn werk en heb eerst gewacht dat iedereen naar kamer was en ben toen de uitzending gaan kijken.

2 en half jaar terug, toen ik nog aan het infuus zat voor de reuma heb ik de keuze gemaakt om me te laten steriliseren. zwanger worden mocht niet met de medicijnen die ik gebruikte. Een baby erbij en dan een eventuele terugslag zou niet gaan.
Ik mocht vanwege de infusen geen operatie ondergaan, dus de essure methode was voor mij een goede keuze, leek zo. Poliklinisch en 15 minuten later sta je weer buiten. Er worden veertjes in je eileiders gebracht, deze groeien vast en je kunt niet meer zwanger worden.

De uitzending van Radar wist te vertellen dat er veel vrouwen waren met heel veel klachten, waarvan ze eerst niet wisten waar het van kwam en waar ze nu allemaal te herleiden waren naar de veertjes.

Ik heb me aangemeld bij een besloten facebook groep waar vrouwen inzitten met dezelfde verhalen en waar we een klacht in kunnen dienen en waar we vragen kunnen stellen, want het zijn echt heel veel vrouwen met heel veel klachten. Het is opgericht door 2 fantastische vrouwen die al jaren vechten tegen de essure.
In 1 van de documenten staat de vraag: ik heb een auto_immuunziekte, had ik de essure mogen hebben? Nee, de essure lokt uit  of verergert auto-immuunziekten.
Voor mij vielen er veel kwartjes op zijn plek.............

Hier kan ik met mijn oefeningen, suikervrij eten, koud douchen, ijsbaden, meditatie ook niet meer tegen vechten....die dingen moeten eruit!!!!!!!!!!!!

Alle in gang gezet: eerst naar de reumatoloog voor pijn medicatie en ontstekingsremmers, want dit was niet meer te doen. Eerste reactie:prednison: maar daar kan ik niet tegen dus een dosis van 240 mg ibuprofen per dag + veel paracetamol en dan uiterlijk een maand. Na anderhalve week werden mijn klachten steeds erger.Voorheen zat de reuma op 1 plek en verplaatste het zich, maar nu zit het in beide handen, polsen, voeten, spieren, rechter sleutelbeen en ribbenkast. In de ochtend aankleden wordt echt een probleem, uitkleden ook. Broodjes smeren gaat nog wel, maar mijn dochters moeten het brood snijden....kracht heb ik niet meer: de waterkoker met 2 handen optillen etc. etc.

Na 4 weken andere pijnstillers gekregen en vorige week gesprek bij de gynaecoloog , inmiddels door mijn achteruitgang was ik al op de wachtlijst gezet voor een operatie.
De pijn wordt elke dag erger, maar gelukkig wordt ik woensdag de 20ste geopereerd!!!!!
De veertjes worden eruit gehaald met de eileiders.

Wat mijn klachten daarna gaan doen, weet niemand, maar ik heb er vertrouwen in dat mijn lichaam het weer op kan ruimen en dan weer kan herstellen!!!

Waarom ik dit verhaal deel? Omdat ik vrouwen wil waarschuwen, zodat ze heel goed nadenken of ze de essure laten plaatsen.

De mama helpmachine!!!

Verslag IJsland!!

Ja het heeft even geduurd, ik moest even herstellen van alle emoties en de reis, maar hier is dan mijn verslag van mijn belevenissen van ice4life!

Op maandag vlogen we met de meeste deelnemers naar IJsland. Eindelijk!! We hadden er allemaal lang naar uitgekeken en hard voor getraind.
De vlucht ging prima en we werden op de vluchthaven opgewacht door Hans die daar klaar stond met 2 busjes die ons naar het hotel ging brengen.

Dat we aankwamen voelden we al dat het weer in IJsland heel onstuimig kan zijn, op dat moment waaide het heel erg hard met regen.......
De meeste van de groep begaven zich in het familiehotel Kriunes en daar aten we in de avond samen onze maaltijd. Wat voor mij heel fijn was dat er ook met eet wensen rekening werd gehouden, omdat in bijna alle vleessoorten suiker zit, kreeg ik alles vegetarisch en bij het ontbijt waren suikervrije crackers en zelfs brood zonder suiker.

Na de maaltijd kwamen we allemaal bij elkaar en hebben we allemaal verteld aan elkaar waarom we mee deden met ice4life.
Dit was een heel emotioneel moment, achter iedereen schuilt een persoonlijk verhaal en het was mooi om dat met elkaar te delen.

Elke ochtend voor het ontbijt hebben we samen de ademhalingsoefeningen gedaan. Wat erg fijn was dat er meerder instructeurs van de Wim Hof Methode aanwezig waren en goede aanwijzingen konden geven.

Na het ontbijt werd er door de mannen een wak geslagen en gingen we 1 voor 1 erin zitten en daarna door de sneeuw de hottub in.

De dag erna hebben Astrid, mijn buddy, en ik benut op wat te trainen in de kou. Er lag een klein laagje sneeuw, dan ziet IJsland er een stukje mooier uit. Eerst even een stukje hardlopen, meteen maar in de korte broek en topje: dat ging goed en voelde ook goed!
In de middag hebben we de fiets gepakt en ben in het oude wielershirt van mijn vader gaan rijden. Dat ging op zich ook goed, alleen mijn handen en polsen blokkeerde van de kou. Mijn polsen worden getapet en extra handschoenen voor de challenge.

Woensdag zijn we naar de omgeving gegaan waar we de challenge gingen starten en wat was het prachtig, mooie uitzichten, watervallen en de scheidslijn tussen Amerika en Europa.

In de avond hadden we pasta-avond en daarna de bezinningsavond. We hebben uitgebreid besproken waar Inspire2live voor staat, de stichting waar het sponsorgeld naar toe gaat.

Er werd weer duidelijk hoe belangrijk het is dat de patiënt centraal moet worden gesteld en dat vanuit daar de zorg geregeld moet worden.

Ook werd er duidelijk verteld hoe zwaar het de volgende dag kon worden en wat te tekenen zijn om eventueel de challenge te staken

Kortom we gingen allemaal vroeg en wel gespannen slapen..........

De volgende morgen na de ademsessie goed ontbeten en allemaal de bus in......

Dat we aankwamen en ons klaar gingen maken om in het water te zitten, brak de hemel open en het zonnetje liet zich zien. Wat een bijzonder moment!!!

Iedereen ging op zijn eigen moment het water in en complete focus, want er stond harde wind, wat de gevoelstemperatuur nog kouder maakte......

Daarna afdrogen en de hardloopkleding aan en we gingen gezamenlijk de berg op.

 

Op de foto's is te zien hoe snel het weer omsloeg, er viel natte sneeuw en een hele harde wind, dit zijn de 2 elementen die bijna niet te trotseren zijn.

Tijdens het lopen moest ik steeds naar de grond kijken om te zien of mijn voeten de grond wel raakten en hoe ik mijn voeten neerzette. Ik had er nadat ze koud waren geweest absoluut geen gevoel meer in en mijn handen waren hetzelfde. tijdens het lopen ben ik in mijn vingers gaan knijpen, maar er zat geen gevoel in. 

Ik ben voor mezelf gaan afwegen wat me de vorige dag was verteld en wat een moment zou zijn om er uit te stappen. Ik keek mijn buddy aan en vertelde haar dat ik niet verder kon. Zij gaf aan dat dat verstandig was als het voor mij zo voelde en gaf aan met de anderen verder te kunnen lopen.

Aan de kant kwam ik de ambulance tegen en ben met pijn in mijn hart uit het veld gestapt en daar naar binnen gehaald. Ik werd gecontroleerd en er werd nagevraagd hoe ik me voelde en ben toen de bus ingebracht waar toen echt duidelijk werd hoe de omstandigheden waren.

Ik heb het nog nooit zo koud gehad en dat terwijl mijn lichaam, behalve mijn handen en voeten dan, aan de buitenkant warm was.

Ik werd goed verzorgd en baalde op dat moment zo erg van mijn lijf dat niet mee wilde werken...........ook al gaven de mannen van de ambulance aan dat tegen deze weersomstandigheden niet te vechten was...........

Voor mij voelde het op dat moment als falen......

We volgden met de bus de andere de deelnemers en op een geven moment kwamen er 2 mannen terug van het fietsen, ze gaven aan tegen onderkoeling aan te zitten en waren uit zichzelf terug gekeerd naar de bus.

Samen opgewarmd en toen werd pas echt duidelijk in wat voor weersomstandigheden we waren beland en heeft de organisatie iedereen teruggehaald en opgehaald.....

Grote chaos in de bus, iedereen zo koud en nat...... en een aantal die toch wel ver waren gegaan en goed bij moesten blijven, want de kou is een gevaarlijk iets. 

Vol trots kunnen we zeggen dat we allemaal ijskoud diep zijn gegaan voor een ander!!!

En om Henk van den bergh te citeren:

" Het geeft aan als metafoor in ice4life aan dat de gestippelde weg naar de finish verstoord kan worden door de natuur, nu bij ons extreem weer, maar ook in een lichaam kan een vooruitgedacht traject in genezing verstoord worden. De organisatie (noem het regulier) kon bij ons gister absoluut niet zonder de vrijwilligers ( noem het alternatief). Hier werden echt de handen in een geslagen en wij als patiënten gered. Hoe mooi is dat. De IJslandse grillige elementen hebben voor mij dit beeld in deze challenge naar boven gebracht. De samenwerking was op aangeven van een zeer wijs besluit van de organisatie perfect . Ice4life zit op het juiste spoor! Dit draag ik graag uit...."

Als laatste wil ik nog de laatste sponsoren bedanken: Linda Reekers, Els, Annemieke, Jos en Thea, Ineke, Freija en Carina.

                

Laatste groepstraining IJsland: Ice4life!!

Gisteren een fantastische groepstraining gehad in snowplanet voor ice4life. Bijna alle deelnemers waren aanwezig en het was super om samen deze training bij te wonen.
8.00 uur stipt gingen we beginnen met onze ademhalingsoefeningen en hoe gaaf is dat als je dit met 30 mensen tegelijk doet. Het geeft echt een extra dimensie aan de oefening.

Daarna zijn we de ijshal in gegaan waar het -5 graden is, natuurlijk in korte broek en blote barst en voor de dames een topje. Daar hebben we de oefening paardenstand gedaan: dat houdt in dat je in de sqauthouding gaat staan en dat je 35 minuten zo blijft staan.

Door de ademhaling die wij doen gaan we door de verzuring heen en voor mij was het de eerste keer. Ik had niet verwacht dat ik het zou volhouden, maar het ging eigenlijk heel goed. Ik ben wel iets eerder gestopt, omdat ik op mijn slippers liep en wil voorkomen dat het voor het einde nog iets misgaat, dus balans houden gaat al beter!!!!
Verder hebben we nog andere ademhalingsoefeningen gedaan waarna we buiten een bootcamp hebben gedaan. Ik kan je zeggen dat ik behoorlijke spierpijn heb, maar geen last van mijn gewrichten,dus dat gaat goed!

De bootcamp hebben we afgesloten met een aantal rondjes hardlopen en daarna zijn de meesten in een ijsbad geweest.

De middag heb ik nog doorgebracht met Linda Koeman en Jan Willem Miel die een ijsbad workshop gaven.

Ik heb de dag afgesloten met een ijsbad.

Nu nog 1 week en dan zitten we in het vliegtuig! Het zal een hele bijzondere reis worden waarin we veel bruggen gaan slaan!!!

Ik wil ook nog de volgende mensen bedanken die me ook sponsoren:

Marjon, Diane, zr. Gratiana, Jessica, Medec Wonen, Daniella en Raymond de Wilde, Jaap en Helga.

We zoeken nog steeds sponsors voor ice4life, het geld gaat in zijn geheel naar de stichting, we betalen de reis allemaal zelf.

B.Holvast-Laan IBAN: NL10RABO0329321471 

Ik maak het dan over naar Ice4life.